Eibergen wordt in 1188 in de bekende goederenlijst van graaf Hendrik van Dahl voor het eerst vermeld als de parochia Ecberghe. Wereldlijk behoorde het gehele kerspel Eibergen tot de Heerlijkheid Borculo. In de vijftiende eeuw moet Eibergen de beschikking hebben gekregen over enige stedelijke rechten. Het stadsbestuur bestond uit vier indirect door de burgerij gekozen burgemeesters en twee gemeenslieden. De jaarlijkse verkiezing had plaats op Sint Matthias (24 februari) in de oude Mattheuskerk van Eibergen. De stad was verdeeld in negen rotten of wijken met ieder een eigen rotmeester. Elk rot koos een keurnoot. De negen keurnoten kozen de burgemeesters en gemeenslieden. Voorafgaand aan de verkiezingen vond een controle plaats van de jaarrekening, door het zittende college opgesteld. De uitslag daarvan was medebepalend voor de vraag of het stadsbestuur mocht blijven of vervangen zou worden.

Een volledige stad is Eibergen nooit geworden, want de rechtspraak, hoog en laag, bleef bij de Heer van Borculo. De burgemeesters voerden tevens de administratie over de mark van Eibergen en de Holterhoek. Hoewel de buurschap Haarlo tot in het midden van de negentiende eeuw tot het kerspel Eibergen bleef behoren, werd zij in de zestiende eeuw bestuurlijk daarvan afgesplitst en onderdeel van de Borculose voogdij Geesteren. De voogdij Eibergen was dus kleiner dan het kerspel en bestond uit: het stadje Eibergen met de Holterhoek en de buurschappen Olden Eibergen, Hupsel, Mallem en Rekken. Het zegel dat het stadsbestuur gebruikte was afgeleid van dat van de heren van Borculo: de drie Borculose bollen werden drie Eibergse eieren. Dit werd ook het wapen van de latere gemeente Eibergen.

In de tijd vóór 1795 waren er in Eibergen drie gilden: een weversgilde, een kleermakersgilde en een schoenmakersgilde. Eibergen was een echte agrarische gemeente met bedrijfstakken die aan de agrarische sector verwant waren. Het begon met water- en windmolens en deze werden later gevolgd door landbouwcoöperaties en zuivelfabrieken.

Dit archief werd ingevolge de Archiefwet overgebracht. De omvang ervan bedraagt 0,5 strekkende meter. Eibergen, 1992 H.G. Nijman